1. Prinsip “cross reference” yang digunakan oleh Hakim terdahulu di
dalam penghakiman kes Roslaili
Binti Abdul Ghani lwn. Ahmad Azman Bin Yaacob, JH XIX (2) kepada seksyen
229 ETMMS telah diakas oleh kedua –dua kes di atas yang mana Hakim Mahkamah Rayuan Syariah juga menegaskan di dalam
kes kes Zetty Binti Zabir lwn. Mohammed Rafi Bin Mohamed Yaacob, Kes Rayuan Mal (Selangor) No:
10000-036-011-2009 bahawa:
“Walaupun tidak menjadi isu di peringkat rayuan ini, saya melihat telah
wujud suatu amalan yang pada pendapat saya telah menyimpang dari maksud sebenar
prosiding pengkomitan di bawah peruntukkan seksyen 151 (1) (b) (aa) Enekmen
Tatacara Mal ini dengan pendekatan
dibaca bersama “cross reference” kepada peruntukkan seksyen 229 Enekmen yang
sama. Sedangkan peruntukkan kedua-dua seksyen tersebut adalah peruntukan yang
berbeza yang berdiri dengan sendirinya sehingga, dalam kes ini, tidak dapat
dipastikan sama ada ia adalah kes pengkomitan atau penghinaan Mahkamah…..”
2. Manakala di dalam kes Norazura Binti Mohd Radzi lwn. Nazri Bin Kamal, Kes Rayuan (Negeri
Sembilan) No. 05000-099-003-2009 yang mana keputusannya dirujuk oleh kes di atas, Panel Rayuan menyatakan-
37. Kami berpendapat
pendekatan cross reference oleh Y.A Hakim Bicara tidak tepat dalam menangani
masalah ini kerana konteks seksyen 229 dan 151 (1) (b) (aa) Enekmen Tatacara
Mal Mahkamah Syariah (Negeri Sembilan) ini berbeza. Di bawah peruntukkan
seksyen 229 (1) disebut dengan jelas bahawa prosiding itu dimulakan oleh Hakim,
bukan di mulakan oleh-oleh pihak-pihak yang bertikai. Oleh itu, keseluruhan
peruntukkan seksyen 229 ini berdiri dengan sendirinya, iaitu dalam kes di mana
Hakim mendapati ada mana-mana pihak melakukan penghinaan kepadanya, sama ada di
dalam Mahkamah atau di luar mahkamah.
38. Kami dengan
hormatnya merujuk kepada peruntukkan seksyen 229 (1) ini yang menetapkan
seperti berikut:-
“Mahkamah hendaklah
mempunyai bidang kuasa untuk memulakan prosiding terhadap
mana-mana orang kerana menghina mahkamah dan boleh, dalam prosiding sedemikian,
membuat suatu perintah pengkomitan selama tempoh tidak melebihi enam bulan atau
boleh mengenakan denda tidak melebihi dua ribu ringgit.
39. Sedangkan di bawah
seksyen 151 (1) (b) (aa), ia boleh difahami bahawa prosiding ini dimulakan oleh
pemiutang penghakiman berdasarkan frasa “dengan kebenaran mahkamah, perintah
pengkomitan”. Kebenaran ini diperlukan apabila prosiding pengkomitan ini hendak
dimulakan oleh pemiutang penghakiman. Berbeza dengan hakim, tidak perlu dia
membenarkan dirinya sendiri untuk memulakan prosiding penghinaan mahkamah.
40. Pendapat kami
bahawa prosiding penghinaan Mahkamah ini dimulakan oleh Hakim sendiri diperkukuhkan lagi dengan peruntukkan seksyen
229 (2) Enekmen Tatacara Mal di mana disebutkan rekod prosiding penghinaan itu
hendaklah dibuat oleh Hakim. Ia sama sekali berbeza dengan kes pengkomitan di
bawah peruntukkan seksyen 151 (1) (b) (aa) yang mana rekod tersebut telah ada
apabila pemiutang penghakiman memfailkan kesnya.
41. Kami juga memperkukuhkan
pendapat kami bahawa konteks seksyen 151 (1) (b) (aa) dan seksyen 229 ini
berbeza berdasarkan bahawa istilah pengkomitan yang terdapat di bawah seksyen
151 (1) (b) (aa) ini memberi maksud
komit ke penjara. Oleh itu peruntukkan seksyen 151 (1) (b) (aa) ini hanya
berkenaan dengan pemenjaraan sahaja kerana ia melibatkan kesalahan yang lebih
serius iaitu keingkaran mematuhi perintah mahkamah yang bukan sahaja
menyebabkan kewibawaan mahkamah terjejas bahkan memudaratkan pemiutang
penghakiman. Berbeza dengan prosiding penghinaan Mahkamah di bawah seksyen 229,
di mana Hakim diberi kuasa memilih hukuman antara hukuman penjara atau denda.
Ini adalah kerana kemudaratan yang terbit dari keingkaran mematuhi sesuatu
perintah hanya melibatkan satu pihak sahaja, iaitu Mahkamah. Jadi ia tidak seserius
kesalahan seksyen 151 (1) (b) (aa).
Seksyen 229 dan Seksyen 151 hendaklah boleh
berdiri sendiri tanpa membuat sebarang kaitan di antara keduanya.
Tiada ulasan:
Catat Ulasan